Linda deitzen naiz, 21 urte ditut eta Kamerungo herri batean bizi
naiz.
Bost urterekin eskolara joaten hasi nintzen. Nire aitak esan zidan
ikasteak lagundu egingo zidala etorkizunean. Horregatik,
egunero, etxeko lanak egin ostean, koadernoa eta arkatza hartzen
nituen eta eskolara joaten nintzen. Oso nekatuta heltzen nintzen eskolara,
nire etxetik ordu bete baino gehiagora zegoelako. Ikasgelan ikasle asko
geunden, baina neska oso gutxi ginen; izan ere, nire adineko neska asko
etxean geratu behar ziren, amari lanetan laguntzeko.
Nire herrialdeari buruzko gauzak ezagutzea zen eskolan gehien gustatzen
zitzaidana. Erabiltzen genituen liburuak eskolakoak ziren eta oso ondo zaindu
behar genituen, hurrengo ikasturtean beste ume batzuek erabili ahal izateko.
Eskolan jolastu eta abestu ere egiten genuen. Irakasleak kantak irakasten
zizkigun fang hizkuntzan, hau da, gure herrialdean hitz egiten den
hizkuntzetako batean.
Arratsaldean, eskolatik irten ostean, ordu bete ibili behar izaten nintzen
berriro. Bideetatik bakarrik joaten nintzenean, batzuetan beldur izaten
nintzen, mutil batzuek ziria sartzen zidatelako eta ikaratu egiten nindutelako.
Hori ez zitzaion batere gustatzen gure aitari, eta harrapatzen bazituen, errieta
egiten zien.
Urte batean ama gaixotu egin zen, eta ezin izan nintzen eskolara joan.
geratu behar nintzen nire neba-arreba txikiak zaintzeko, janaria prestatzeko,
etxea garbitzeko eta aitari soroko lanetan laguntzeko.
Duela bost urte amaitu nituen eskolako ikasketak, eta orain oso
pozik nago nire familia berriarekin. Merkatura saltzera noanean,
ez nau inork iruzur egiten, oso ondo egiten ditudalako
batuketak eta kenketak. Ospitalean higieneari eta ume txikiak
zaintzeari buruz azaltzen digutena ulertzeko ere ez dut arazorik.
Beraz, nire familia osasuntsu dago.
Nire alabek adin nahikoa dutenean, eskolara eramango ditut,
aitak nirekin egin zuen bezala.
http://www.fundacionproclade.org/IMG/pdf/4_eh.pdf
No hay comentarios:
Publicar un comentario